Wybudowany przez Muhammada II w 1305 roku, właściwie w tym samym miejscu gdzie obecnie znajduje się Kościół Świętej Marii na głównej ulicy miasta Calle Real. Miejsce to zostało wybrane, aby w piątki osoby prowadzone przez władcę mogły wspólnie modlić się. Właściwie zlokalizowany w kierunku południowo-wschodnim z centralną osią, która jest obecnie zlokalizowana pod południową częścią kościoła.

In 1492 the Royal Mosque was converted into the Church of St. Mary of Alhambra, being dedicated to St. Mary, as decided by the Catholic monarchs. Therefore, only the function of the space within the building had changed, with the former Mosque being extended to include a chancel added at the base. However, the Royal Mosque was subsequently demolished by the Catholic monarchs, beginning the building’s journey of modification.

Zbudowany w 1494 roku przez monarchów katolickich na Calle Real powyżej pałacu Nasrydów, pałacu dzieci Muhammada III (1303-1309), który wciąż jest ważną częścią pozostałości Nasrydów. W 1521 roku królowie katoliccy (Izabela i Fernando) zostali pochowani w kaplicy po raz pierwszy, później Karol V polecił Hrabiemu Tendilla, aby był pochowany w tym samym miejscu: Królewskiej Kaplicy w Granadzie, obok obecnej Katedry.  Klasztor opuszczony przez franciszkanów w 1835 roku był użytkowany w XIX wieku jako baraki. Pod zwierzchnictwem architekta Leopolda Torres Balbása, który uratował budynek od totalnej ruiny między latami 1927 oraz 1936, zamieniono go na rezydencję dla malarzy. W dzisiejszych czasach jest tu hostel.

The Alcazaba is located in the westernmost part of the hill of Sabika. It was the military zone, centre of the defense and surveillance of the site and with it was the oldest part of the Alhambra construction. The first hispano musulmanas buildings built correspond to the caliphal period, in the eleventh century, expanding them to become the capital in Granada of one of the kingdoms of Taifas. With Muhammad I, first Nasrid king of Granada, this fort was rebuilt and expanded, its walls were reinforced and the main towers were erected. His successor Muhammad II completed the reconstruction works of the citadel.

Pałace dynastii Nasrydów to zespół stworzony przez Pałac Comares, wybudowany jako pierwszy oraz Pałac Lwów. Chronologicznie zostały one wzniesione po cytadeli, ogrodach Generalife oraz Partal, w pierwszej połowie xIV wieku. Były one siedzibą administracji, dworu, służb protokolarnych, a także miejscem odpoczynku o charakterze prywatnym.

The Fourth or Palace of Comares was the official residence of the monarch, and is comprised of a set of buildings grouped around the Patio de los Arrayanes, with porticoed galleries at the ends, located to the north of the Sala de la Barca and the Sala de los Ambassadors, which occupies the interior of the Torre de Comares.  Yusuf I wanted the decoration of his official residence to leave the visitor in awe, so he ordered it to be exquisitely built and decorated, although he probably did not see this work ever finished, since several inscriptions attribute his authorship to his son Mohamed V, who completed the work.

The Palace of Charles V began being constructed in 1526, under the orders of Emperor Charles V.  The architect Pedro Machuca oversaw the works of the Palace from 1533 until his death in 1550. Nonetheless, the Palace experienced another structural change by Luis Machuca, who developed the iconic circular courtyard and who took over from his father in constructing the Palace.  In 1619 the construction of the high colonnade of the courtyard was completed and the works continued until 1637, when construction on the Palace was totally abandoned. The Palace remained unfished until Leopoldo Torres Balbas created a plan to recover the historical building in 1923.

Obecny układ jest wynikiem kolejnych zmian zainicjowanych poprzez rozszerzenie Mostu Alhachimín, budowę Łaźni Królewskich, w okresie Ziri w ciągu XI wieku. Przebudowa prowadzona przez mistrza Alí de Medina w 1499 roku, polegała na dodaniu do starego mostu kamiennych płyt o szerokości jednego metra i 92 centymetrów. Sześć lat po tych pracach, Cabildo z Granady poprosił Koronę o zgodę, a także fundusze na stworzenie w tym miejscu czegoś, co nadałoby większy prestiż miastu. Prace, które trwały od 1506 do 1515 roku i prowadzone były przez kamieniarza Miguela Sánchez de Toledo, polegały na pogłębieniu o 72 metry rzeki Darro. W roku 1531, rozbudowano po raz kolejny sklepienie (o kolejne 50 metrów), w górę rzeki, naprzeciwko fasady Pałacu Chancilleria.

Maristan jest historycznym budynkiem o bardzo dużym znaczeniu, dzięki zrozumieniu podejścia Sułtan Muhammada V do dylematów społecznych, a także dobroczynności, szczególnie podczas wybuchu Czarnej Śmierci (dżumy) w Europie. Maristan był szpitalem, który miał zapewnić opiekę biednym i potrzebującym, a także pierwszym w Europie przytułkiem dla chorych psychicznie. Po Rekonkwiście, funkcje Maristanu zostały zmienione i stał się on początkowo mennicą do XVII wieku. Później miejscem przechowywania win, a w pewnym momencie nawet więzieniem. Jednakże w 1843 roku, Maristan  uległ całkowitej modyfikacji, jako że został zburzony i jedynie konstrukcja szkieletowa ocalała, która jest widoczna także dziś. Obecnie pojawiły się plany odbudowy Maristanu, ale pozostały one jedynie niezrealizowanymi pomysłami.  

The Santa Ana Church was erected in the year 1537. According to Diego de Siloé’s project, the most renowned artist of the time in his area, the lot was expanded by the purchase of farms previously occupied by the aljama mosque Almanzora. It basically consists of a single nave to which side chapels, the main chapel and sacristy are attached. The church has five chapels on each side of the nave covered with Mudejar coffered ceilings and a main chapel covered by loop armor. The tower, built between 1561 and 1563 by Juan Castellar, is brick like the rest of the temple, very slender, with four sections of holes centered on its main face, organized from lowest to highest in its order of height.

Fasada Królewskiej Kancelarii w stylu manierystycznym wniosła wiele do historycznego krajobrazu miasta, a jej architektura jest subtelnym połączeniem stylu klasycystycznego oraz baroku. Wieża z zegarem, patio, balustrada i fasada były wykonane pod dużym wpływem włoskich manierystów. Fasada, jako symbol władzy, świadczyła o obecności Korony w Grenadzie. Królewska Kancelaria jest podzielona na dwie części poziome na dwóch piętrach oraz siedem pionowych paneli. Dziedziniec, zwykle przypisywany Diegu de Siloé, charakteryzuje się półłukami wspieranymi przez toskańskie kolumny wykonane z białego marmuru.

Rzeźba Królowej Izabeli oraz Krzysztofa Kolumba na Calle Reyes Catholicos, jest monumentalna nie tylko ze względu na swą wielkość, ale także centralne położenie w mieście. Została ona wykonana przez rzeźbiarza z Walencji urodzonego w 1862 roku, w rozkwicie artystycznego realizmu. Praca została ukończona w 1892 roku jako upamiętnienie 400 lat odkrycia Ameryki przez Krzysztofa Kolumba. Została ona wykonana w Rzymie, później przetransportowana do Granady, z oryginalną lokalizacją w   Paseo de Salon, jednakże Rada Miejska zadecydowała później, że rzeźbę należy przenieść na Plaza de Isabel La Católica, gdzie stoi po dzień dzisiejszy. Przyglądając się rzeźbie widać wpływ realizmu, a jeżeli chodzi o modyfikacje struktury, to należy zwrócić na zmiany placu, który jest dookoła rzeźby.  

Corral del Carbón to zdecydowanie architektura w stylu dynastii Nasrydów i wydaje się, że został wybudowany przed rokiem 1336. Przed rokiem 1494, budynek był znany jako Al-Funduq al- Gidida, i pełnił funkcję gospody dla podróżujących kupców oraz ich towarów. Górne poziomy Funduq to miejsce, gdzie kupcy odpoczywali, a na dole przetrzymywano towary oraz inwentarz żywy. W roku 1494 katoliccy monarchowie przekazali Funduq Sanchowi de Arana, jednak po jego śmierci w 1531 roku, budynek został wystawiony na aukcji w marcu 1531 roku. Budynek stał się miejscem zakwaterowania dla węglarzy, później swego rodzaju teatrem do 1593 roku, aby następnie przejść w ręce prywatne. Co zadziwiające, nie poczyniono zmian o charakterze strukturalnym. W 1918 roku budynek stał się narodowym zabytkiem historyczno-artystycznym, do momentu przejęcia przez państwo w 1933 roku, kiedy to zlecono wykonanie prac konserwacyjnych Leopoldowi Torres Balbás. Renowacja oraz interwencja państwowa zakończyły się w listopadzie 2006 roku.

On August 20 1895, the Granadina Reformer was granted the works of the Gran Vía. At the same time that the works were developed, the majestic buildings that flank it were erected. On March 26, 1897, the first stone was laid for the construction of the Church of the Sacred Heart of Jesus and it was inaugurated on November 16, 1898. With an acute difference to the aspect it presents today, the Gran Vía was provisionally completed on September 9 1903. From here, the construction of buildings and the opening of businesses occurred exponentially.

Budynek Banku Centralnego to XX-wieczny budynek zlokalizowany dokładnie naprzeciwko rzeźby Izabeli i Krzysztofa Kolumba na Calle Reyes Catholicos. Banco Central jest ciekawym przykładem europejskiej architektury początka XX wieku, która ma wiele elementów kolonialnych, będących odzwierciedleniem postaw i polityk europejskich w Europie w tym okresie. Budynek jest także kopią budynku w Paryżu, który sięga końca lat dziewięćdziesiątych XIX wieku. Banco Central został odnowiony w latach pięćdziesiątych XX wieku.

Jego początek sięga czasów dynastii Nasrydów i odgrywa istotną role z powodu swojej bliskości do handlowego rdzenia miasta w Alcaicería oraz Zacatín. Po zmianach w końcu XVI wieku, rozmiar jest zbliżony do obecnego. Tak było do połowy XX wieku, kiedy Príncipe Street została otworzona na plac Bib-Rambla przez ulicę Reyes Católicos. Teraz jest to prostokątny plac z fontanną z gigantami i pogańskimi motywami, a także sielankowymi detalami typowymi dla placu handlowego. Na końcach placu znajdują się żelazne lampy typu farola Fernandina, które pochodzą z końca XIX wieku z odlewni w Sewilli.

Wielki meczet Granady był religijnym i kulturowym centrum miasta. Jego budowę rozpoczęto w X wieku dzięki Zawi ibn Ziri oraz jego następcom, którzy wzbogacili budynek dzięki potężnym kasztanowym drzwi oraz aromatycznym afrykańskim cedrom. Wierzący modlili się w środku w 11 częściach o szerokości 10 stóp, które zakończone były dwuspadowymi dachami, wspieranymi rzędami trzydziestu białych marmurowych kolumn z Macael pochodzących z plądrowanej starej stolicy Umayyad. Duża fontanna ponad przedsionkiem, patio z miejscami do obmycia się oraz główny minaret były zlokalizowane naprzeciwko patio, ponadto wzniesiono samodzielną wieżę z kwadratową podłogą po 4,5 metra na każdej stronie, z kamienia, o wysokości 13,5 metra.

Madraza została wybudowana przez Sułtana Yusufa I w połowie XIV wieku i była szalenie ważna dla muzułmanów w Granadzie z puntu widzenia kulturowego, społecznego oraz edukacyjnego. W szczególności pamiętając o bliskim sąsiedztwie Madrazy z ważnymi obszarami handlowymi, religijnymi oraz społecznymi. Pierwszą ważną zmianą było to, że Madraz straciła wszystkie funkcje społeczne, edukacyjne, czy kulturowe po Rekonkwiście. W związku z tym, na początku XVI wieku katoliccy monarchowie wykorzystali budynek organizując tam miejsce dla Rady oraz Ratusza. Zmieniona została także nazwa – Casa del Cabildo. Budynek wciąż istnieje i jest obecnie konserwowany.

Katedra w Granadzie to typowy przykład gigantomanii, z powodu trzech głównych fasad Katedry, których zadaniem jest przypominanie wierzącym o ich nieistotnej naturze.  Diego de Siloé, spędził 40 lat przygotowując konstrukcję Katedry, z pięcioma nawami zamiast tradycyjnymi 3 nawami praz tryforium. Wewnątrz katedry zaobserwować można połączenie różnych stylów architektonicznych. Architektowi Diego de Siloé udało się przekonać początkowo niechętnego Cesarza Karola V, że istotnym potencjałem jest włożenie duchowości chrześcijańskiej do architektury pogańskiej, w szczególności greckiej i rzymskiej. Kolejnymi architektami byli Juan de Maena (1563-1571), Juan de Orea (1571-1590) oraz Ambrosio de Vico (1590-?). W 1667 roku 1667 Alonso Cano, który pracował z Gasparem de la Peña, dokonał zmian w początkowych planach dotyczących głównej fasady, wprowadzając barokowe elementy. Wprowadzenie barokowych elementów nie było zaskakujące, gdyż były one sposobem na przeciwdziałanie wpływom Reformacji XVI oraz XVII wieku, a także by podkreślić wyższość katolicyzmu. Obecnie katedra jest konserwowana, natomiast do dziś jest miejscem kultu religijnego.  

Kaplica Królewska wybudowana w stylu gotyckim – budowę rozpoczął w 1505 roku Enrique Egas. Plan budynku to łaciński krzyż z czterema bocznymi kaplicami. Potrzeba zakończenia prac stała się szczególnie ważna, kiedy Isabela umarła rok przed zakończeniem prac. To wyjaśnia także, dlaczego Kaplica Królewska została wybudowana jako pierwsza. Ponadto zakończenie budowy oznaczało, że dostępne były środki finansowe, a prace zmierzające do zakończenia nie są zagrożone. Zmiany w strukturze budynku oraz stylu architektonicznym nie były duże w porównaniu z początkowymi planami, a były one jedynie zgodne z wymaganiami Karola V, który życzył sobie, żeby kaplica królewska była jeszcze bardziej luksusowa i była wystarczająco godna jako miejsce dla jego dziadków. Obecnie jest restaurowana, a ponadto funkcjonuje jako miejsce kultu.

Pałac Arcybiskupa został wybudowany w latach 1528 oraz 1540 i zadanie to jest zwykle przypisywane Diego de Siloé. Jednakże w 1982 roku Pałac spalił się calkowicie. Po dwudziestu latach pałac został ponownie otwarty dla zwiedzających, w budynku historycznym powstało muzeum. Styl architektoniczny budynku to barok, jak styl dziedzińca, stworzonego w XVII wieku, z surowymi liniami. Trzypoziomowy dziedziniec posiada otwarte z przodu galerie, a także łuki oparte o toskańskie białe kolumny. Początkowo, wejście do Pałacu wiodło przez plac Bib-Rambla, ale po przebudowie i renowacji, główne wejście zostało zamknięte.