Powstał na początku XVII wieku na przecięciu głównych szlaków komunikacyjnych m. in. do Krakowa, w miejscu rozebranych fortyfikacji jako plac targowy. Głównym towarem było różnego rodzaju zboże więc to miejsce określano “Korce” od nazwy dawnej jednostki miary. Ówczesne ukształtowanie placu jest znane dzięki jednej z najstarszych map Lublina – „Okolice Bramy Krakowskiej” Karola Bekiewicza z około 1650 roku. Plac był kilkukrotnie przekształcany, m. in. po II wojnie światowej oraz w końcu lat 90-tych XX wieku.

Obecny budynek powstał w wyniku przebudowy spalonego w 1803 roku kościoła i klasztoru karmelitów bosych. Ruiny zostały odkupione przez władze miejskie i w latach 1827-1828 przebudowane na potrzeby nowego ratusza według projektu Aleksandra Groffe. Budynek pełni siedzibę władz miejskich do dnia dzisiejszego.

Wzniesiona po 1341 roku jako brama wjazdowa do miasta od strony Krakowa. Pełniła funkcje obronne, handlowe oraz prawdopodobnie mieszkalne. W latach 1959-1964 przeprowadzono prace konserwatorskie, które nadały bramie obecny wygląd. Na ścianie od strony Starego Miasta znajduje się obraz Św. Antoniego, patrona miasta od 1839 roku. Obecnie brama jest siedzibą Muzeum Historii Miasta Lublina.

Według większości badaczy budowa kościoła Świętego Ducha została zakończona w 1419. Oryginalny plan oraz wyposażenie kościoła pozostają nieznane, według niektórych źródeł od samego początku był to budynek ceglany. Pożary z 1575 (wielki pożar Lublina) oraz 1602 roku wpłynęły na pogorszenie stan kościoła oraz szpitala. Kościół zyskał nową formę architektoniczną po 1623 roku, prawdopodobnie dzięki Janowi Cangerle, lubelskiemu muratorowi, któremu przypisuje się również wykonanie dekoracji stiukowej oraz przykrycie prezbiterium owalną kopułą. Późniejsze przekształcenia kościoła miały miejsce po kolejnym pożarze z 1733 roku. W tym czasie ściany nawy centralnej zostały podniesione, a kościół przekształcono w bazylikę. Dodatkowo podwyższono wieże oraz dodano barokowy szczyt z pilastrami wygiętymi do wewnątrz. Autorem tych zmian był prawdopodobnie Paweł A. Fontana. W 1846 wieża kościoła otrzymała piramidalny hełm. Budynki szpitala oraz Brama Świętoduska zostały prawie całkowicie rozebrane w 1858.

Trapezoidalny rynek wraz z siecią ulic rozplanowanych w oparciu o ukształtowanie terenu zostały stworzone po 1317 roku, kiedy to miała miejsce lokacja Lublina na prawie magdeburskim. W szesnastym wieku kamienice wokół rynku zyskały szerokie fasady z gotyckimi oraz renesansowymi dekoracjami. Autentyczna zabudowa częściowo zachowała się i jest widoczna do dnia dzisiejszego.

Murowany Stary Ratusz wzniesiono w latach 1408-1419. W 1578 stał się siedzibą Trybunału Koronnego dla Małopolski. Obecny neoklasycystyczny wygląd wraz z wystrojem i wyposażeniem wnętrza pochodzi z lat 1781-1787, kiedy to szeroko zakrojone prace remontowe były prowadzone przez włoskiego architekta Domenico Merliniego.

Zwana od nazwiska XVI-wiecznych właścicieli kamienicą Lubomelskich. We wnętrzach zachował się częściowo zespół unikatowych malowideł z XVI wieku. Wśród nich polichromia w sali na parterze z wizerunkiem Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz polichromie o tematyce świeckiej w piwnicy (dawnej winiarni), przedstawiające zespół malowanych scen w ozdobnych obramieniach, ilustrujących wypisane obok nich cytaty łacińskie, głównie z dzieł Horacego, Wergiliusza oraz Katona. Obecnie obiekt jest udostępniony dla zwiedzających, mieści się tutaj muzeum historii miasta Piwnica pod Fortuną.

Wzniesiona przed 1512 rokiem jako murowana. Podczas przebudowy na przełomie XVI i XVII wieku fasadę kamienicy ozdobiono manierystyczną dekoracją, w której umieszczono podobizny właścicieli i gmerk. Kamienicę kilkukrotnie przebudowywano. We wnętrzu budynku zachowały się ozdobne drewniane stropy oraz międzyokienne półkolumny. W kamienicy mieści się obecnie przedszkole.

Plac miejski wzniesiony w 1857 roku w miejscu dawnego kościoła farnego pw. Świętego Michała. W latach 30-tych 20 wieku odkryto fundamenty kościoła i wykorzystano w 1991 jako model do wykonania rekonstrukcji przebiegu murów i rozplanowania kościoła.

Wzniesiona w XIV wieku wraz z murami miasta, zawdzięcza swój obecny wygląd przebudowie z 1785 wg projektu Domenico Merliniego. Straciła wówczas swoje funkcje obronne i stała się budynkiem o charakterze mieszkalnym. Obecnie siedziba Ośrodka Brama Grodzka – Teatr NN.

Zdaniem większości badaczy kościół św. Michała został wzniesiony pod koniec XIII lub na początku XIV wieku. Niemniej był to najstarszy i najważniejszy kościół miasta. Bryła budynku zmieniała się przez wieki, wieża została kilkukrotnie zburzona, m. in. podczas najazdów (1341), pożarów (1575, 1653, 1719) i przekształcona w wyniku prowadzonych prac renowacyjnych. Pomimo doraźnie prowadzonych prac kościół  był w bardzo złym stanie dlatego też w 1846 podjęto decyzję o rozbiórce. Prace zakończono w 1855.

Jeden z placów miejskich wytyczonych poza średniowiecznymi murami miejskimi w miejscu zniszczonego ksolegium Jezuitów, którego pozostałości użyto do wybrukowania placu.

Budowę kościoła i kolegium Jezuitów, ufundowanych przez Bernarda Maciejowskiego rozpoczęto w 1586. Kościół zaprojektowany przez Jana Marię Bernardoniego został ukończony w 1625 roku przez architektów jezuickich  Józefa Briccio i Michała Hintzla. W 1757 roku Józef Meyer udekorował wnętrze polichromiami ukazującymi sceny biblijne. Po rozwiązaniu zakonu Jezuitów w 1773 roku budynki zostały przejęte przez Zakon Trynitarzy.  W 1805 roku, kiedy ustanowiono diecezję lubelską, kościół otrzymał funkcję katedry. Kompleks kolegialny został rozebrany, w jego miejscu wytyczono Plac Katedralny. Fasada katedry została przerobiona przez Antonio Corazziego.

Dawna Furta Jezuicka. Obecny kształt wieża przybrała w 1819 roku podczas przebudowy według projektu Antonio Corazziego. Pełniła funkcję dzwonnicy katedralnej. Obecnie w wieży mieści się Muzeum Archidiecezjalne oraz taras widokowy.

Dawny, barokowy kościół bernardynek, wzniesiony w l.1636-1658 fundacji Piotra Czernego z Witowic, orientowany, jednonawowy z węższym prezbiterium. W latach 1736-1739 do świątyni dodano wieżę, a w latach 70-tych XVIII w. – barokowe szczyty. Wnętrze kościoła zdobią neobarokowe polichromie autorstwa Władysława Barwickiego z końca XIX wieku. Od roku 1920 kościół znajdował się w rękach jezuitów, w którym w latach 80. XX w. odbywały się nabożeństwa patriotyczne organizowane przez ruch „Solidarność”. Obecnie kościół rektoralny.

Wraz z donżonem (XIII w.) i kaplicą św. Trójcy (XIV w.) tworzy zespół zabudowy Wzgórza Zamkowego. Murowaną budowlę wzniesiono za panowania Kazimierza Wielkiego w XIV wieku. Dzisiejszą neogotycką formę zyskał w latach 1823-1826 podczas przebudowy na potrzeby gmachu więziennego. Obecnie zamek jest siedzibą Muzeum Lubelskiego.

Istniejąca kaplica p.w. św. Trójcy została wzniesiona za panowania Kazimierza Wielkiego w XIV wieku. Z fundacji Władysława Jagiełły wnętrze kaplicy pokryto freskami bizantyńsko – ruskimi, ukończonymi przez Mistrza Andrzeja w 1418 roku. Dzisiejszy wygląd kaplicy ukształtował się podczas kilkukrotnych przebudów. W XVI wieku dodany został portal z herbem fundatorów – Tęczyńskich, a w XVII wieku renesansowy szczyt.

Najstarsza murowana budowla na Wzgórzu Zamkowym, uznawana za obiekt o charakterze obronno-mieszkalnym, wzniesiona w XIII wieku i pomimo wielokrotnych przekształceń w czasach nowożytnych zachowała swą romańską formę.

Do połowy XIX wieku wzdłuż Krakowskiego Przedmieścia i jego przedłużenia do Korców powstały nowe place, wytyczane poza średniowiecznymi murami miejskimi, m. in. naprzeciw kościoła Jezuitów, Nowego Ratusza oraz Plac Musztry, w miejscu którego znajduje się obecny Plac Litewski.  W XVI wieku wokół dzisiejszego Plac Litewskiego znajdowało się wiele rezydencji magnackich, wzniesionych w związku z powstaniem w Lublinie Trybunału Koronnego. Większość uległa zniszczeniu w siedemnastym wieku w wyniku działań wojennych. W latach 20-tych XIX wieku władze carskie zdecydowały o utworzeniu przestronnego w sąsiedztwie Pomnika Unii Lubelskiej, który miał pełnić funkcję Placu Musztry. Obecna nazwa upamiętnia obrady sejmu polsko-litewskiego poświęconego podpisaniu Unii Lubelskiej.

Klasycystyczny żeliwny pomnik upamiętniający zawarcie unii polsko – litewskiej, wzniesiono z inicjatywy Stanisława Staszica w 1826 r., zapewne w miejscu wcześniejszego, murowanego. Autorem alegorycznych (uosabiających dwa państwa) złoconych płaskorzeźb jest uczeń Thorvaldsena, Paweł Maliński. Odlew wykonano w podkieleckim Samsonowie.

Pierwotny dwór Firlejów z II poł. XVI w. przebudowany w 1683 r. w stylu barokowym na reprezentacyjną siedzibę możnowładczą dla książąt Lubomirskich, przypuszczalnie przez Tylmana z Gameren. W l. 1823-1824 przebudowany wg projektu Józefa Stompfa i Jakuba Hempla na siedzibę Komisji Województwa Lubelskiego, a po pożarze w 1829 r. przez warszawskiego arch. Henryka Marconiego bryła otrzymała klasycystyczny wygląd. Wnętrza kryją ciekawy wystrój malarski, piece, dekoracyjne obramienia otworów okiennych i drzwiowych.

Budowę barokowego zespołu fundacji XX Sanguszków, wg projektu arch. Karola Baya, zakończono w 1733 r. W l. 1857-1860 dobudowano do kościoła od wschodu neogotycką kaplicę, wg projektu Michała Kamińskiego. Wnętrze kaplicy autorstwa Bolesława Podczaszyńskiego, zaś w kościele rzeźby dłuta Władysława Oleszczyńskiego.

Mury miejskie średniowniecznego miasta miały 6 metrów wysokości i 2 metry grubości, wzmacniało je 15 bastionów. Mury wykonano z wapienia z ceglanymi blankami, dodatkowo były zwieńczone drewnianymi galeriami. Mury obiegała głęboka sucha fosa. Do miasta prowadziły dwie główne bramy – Brama Krakowska od zachodu oraz Brama Grodzka od strony północno-wschodniej, każda miała drewniany most zwodzony. W razie rozwoju przestrzennego miasta około 1650 roku bastiony podniesiono, a fosa została wypełniona, natomiast w fazie około 1790 mury zostały zburzone. Jedyne pozostałości to Baszta Półokrągła przy ulicy Jezuickiej.

By 1650 the bastions became higher and the dry moat was filled-up. By 1790 the city walls were demolished. The only remains are the Rounded Bastion in Jezuicka Street.